جا مانده

مینوازی مِی نوازم مِی زِ اَحزان میزنم

تو بزن سنتور و هورَت[1] من ولی جان میزنم

گرچه میدانم دلت پرخون تر از این حال ماست

در خرابات خرابم آمدی از دل بگو آن میزنم

جا مانده...

گل اگر خنده زند...

باغبانی است در این نزدیکی ...

که برای دل او اشک بر آن میریزد...

 تا که جان گیرد از این خاک پر از درد....

و رها باشد از این قافله بی رنگی...

و من آن شاخه گلم...

 خنده گر بر لب من میبینی...

حاصل درد دل باغبانی تنهاست ....

باغبانم گرچه دور است ولی نزدیک است...

 

 

جا مانده...

دعا میکنم ستاره شوی

شبیه دل من پاره پاره شوی

دعا میکنم عاشق دل شوی

هوادار روی بی دل شوی

دعا میکنم نگاهت آسمانی شود

رها از زمین و زمانی شود

دعا میکنم سرسپرده شوی

 به کوی عاشقان يك پرنده شوی

دعا میکنم نگاهت کنند

هوای عاشقی را به کامت کنند

جا مانده...

  بی خود از عشق نگویید که پدر یکتاز است آخر قصّه عشق است و خودش آغاز است   او خدای دل من بوده و هست میگویم به خدا  این که خداگشته خودش اعجاز است   چه بگویم که دلم تَنگ حضورش شده است بی خودی نیست که این قافیه ها ایجاز است   پدرم نیست ولی گفته او هست ک جا مانده...